همه سنگ های ساختمانی همانند مرمرهای آذرین نیستند که دارای سطحی مسطح و ساختاری یکنواخت باشند و با صاف و صیقلی کردن سطح رویی آن ها بتوان قطعاتی منظم ، زیبا و یک شکل را به وجود آورد . گاهی این قطعه سنگ ها همانند پنیری سوئیسی بوده و دارای حفره های فراوانی می باشند . در چنین مواردی با برش سطحی هر قطعه از آن ها به منظور از بین بردن سوراخ های متعددشان ، از جای دیگری حفره ای دیگر سر در برمی آورد که عملاً این اقدام را به عملی « سِزیِف وار  » تبدیل می کنند .

با توجه به این رویداد ، چنانچه بخواهیم چنین سنگی را ساب بزنیم ، عملاً قطعات ما تمام می شوند ، چرا که این حفره ها تمامی ندارند . به همین دلیل باید سوراخ های مذکور با ماده ای پر کرده و سپس عمل کفسابی را انجام دهیم تا بدین ترتیب سطح به وجود آمده فاقد ترک ، خلل ، ناخنک یا سوراخ های متعدد باشد . این ماده که در مواردی حتی می تواند از جنس گچ و دوغاب یا بتونه هم باشد ، در مواردی که زیبایی کار از اهمیت بالایی برخوردار است از جنس رزین های گوناگون انتخاب شده و بدین ترتیب سطح مورد نظر صاف و یکدست با تکه هایی شیشه ای می شود .